آتشفشان سارای در حاشیه شرقی دریاچه ارومیه واقع شدهاست. بدنه اصلی این آتشفشان مرکب خاموش شامل تناوبی از روانهها و فورانهای پیروکلاستیک با ترکیب لوسیتیتی میباشد. دایکهایی با ترکیب لوسیتفنولیتی، لامپروفیری، تراکیتی و میکروسینیتی، روانههای لوسیتیتی را قطع میکنند. شواهد صحرایی نشان میدهد که دایکهای مینتی و تراکیتی همدیگر را قطع میکنند. دایکهای سینیتی و یک توده میکروسینیتی در مرکز این آتشفشان برونزد دارند. فوران پیروکلاستهای تراکیتی آخرین مرحله فعالیت این آتشفشان میباشد و احتمالاً در اثر شدت انفجار آن دهانه آتشفشان تخریبشده و به حالت امروزی درآمده است. لوسیتیتها عمدتاً از فنوکریستهای لوسیت و کلینوپیروکسن، مینتها از فنوکریستهای بیوتیت و کلینوپیروکسن و تراکیتها از فنوکریستهای سانیدین، بیوتیت و کلینوپیروکسن تشکیل شدهاند. ماگماتیسم سارای سرشت پتاسیک و اولتراپتاسیک دارد و باتوجه به ویژگیهای ژئوشیمیایی، گوشته مولد آن بایستی گوشتهای گارنت کلینوپیروکسنیتی میکادار باشد. قرارگیری سنگهای لوسیتیتی، لامپروفیری و تراکیتی در کنارهم صرفاً با عملکرد پدیده تبلور تفریقی در ماگمای لوسیتیتی قابلتوجیه نیست. سانیدین فراوانترین فلدسپار موجود در سنگهای سارای میباشد. تشکیل مگاکریستهای سانیدین نتیجه کریستالیزاسیون بطئی و طولانیمدت در یک مخزن ماگمایی با ابعاد متوسط، کمعمق و نسبتاً ایزوله است؛ چرخه حرارتی در این حجره ماگمایی بهنحوی بودهاست که دمای ماگما در حدود دمای پتاسیمفلدسپار مایع باشد.