نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دکترا، گروه زمین‌شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
2 استاد، گروه زمین‌شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
3 دکترا، گروه زمین‌شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
4 استاد، گروه شیمی آنالیزی و عمومی، دانشگاه مونتان، لئوبن، اتریش
5 دکترا، گروه شیمی آنالیزی و عمومی، دانشگاه مونتان، لئوبن، اتریش
چکیده
در منطقه دره‌ده (در خاور افیولیت ملانژ نایین) پیکریت‌ها درون زمینه‌ای از پریدوتیت‌های گوشته دیده می‌شوند. بر پایه مطالعات سنگ‌نگاری و شیمی کانی‌ها، این پیکریت‌ها شامل الیوین (کریزولیت)، کلینوپیروکسن (دیوپسید) و ارتوپیروکسن (انستاتیت) با بافت کومولایی و درصد بسیار کمی (کمتر از 10 درصد حجمی) پلاژیوکلاز و کروم‌اسپینل به‌عنوان کانی‌های فرعی هستند. کاربرد روش‌‌های زمین دمافشارسنجی کلینوپیروکسن نشان‌دهنده دمای تعادلی نزدیک به 1040 تا 1205 درجه سانتی‌گراد و فشار 6/8 کیلوبار برای تبلور کلینوپیروکسن درون مذاب است. تشکیل کانی‌های آمفیبول و تالک و نیز نتایج دمافشارسنجی آمفیبول (در حدود 675 تا 700 درجه سانتی‌گراد و 8/4 تا 5/6 کیلوبار) نشان می‌دهد که این سنگ‌ها پس از تشکیل، همانند پریدوتیت‌های گوشته‌ای میزبانشان، در ژوراسیک درجاتی از دگرگونی ناحیه‌ای در حد رخساره آمفیبولیت را تحمل کرده‌اند. شیمی سنگ کل و ترکیب کروم‌اسپینل نیز مؤید رخداد درجات بالای ذوب‌بخشی گوشته و واکنش‌های پیشرونده مذاب بالاآمده/سنگ دیواره در یک محیط فرافرورانش (سوپراسابداکشن) هستند که در آن، مذاب تولییتی تشکیل شده است. در هنگام تشکیل چنین مذاب بالاآمده‌ای، طی ریزش بلورهای الیوین، پیروکسن‌ها و کمی پلاژیوکلاز اینترکومولوس از مذاب اولیه، پیکریت‌ها با بافت کومولایی درون پریدوتیت‌های گوشته تشکیل شده‌اند.
کلیدواژه‌ها
)